*******คำเตือนเนื้อหามีความรุนแรงไม่เหมาะสมกับเด็กอายุต่ำกว่า18ปี*************
แจ็คสันระดมจูบยองแจอย่างรุนแรง ไปทั่วใบหน้าและซอกคอขาว ซึ่งเกิดรอยแดงอยู่ทั่วลำคอ มือหยาบส่งเข้าไปลูบไล้ผิวหนังใต้เสื้อ ร่างเล็กของยองแจได้แต่บิดเร้าอยู่ใต้ร่าง เนื่องจากสัมผัสร้อนแรงที่ร่างสูงมอบให้
ถึงคนตรงหน้าจะต่อต้านเพียงเล็กน้อย แต่ลิ้นร้อนก็ยังคงมุ่งมั่นดำเนินต่อไปเช่นเดียวกับฝ่ามือหยาบ เขาลวงล่อด้วยความหวังดีแต่ค่อยๆหาเศษหาเลยกับผิวเนียนพร้อมลักลอบปลดสิ่งกีดขวางเผยให้เห็นผิวกายขาวของยองแจ
รสจูบที่เร่าร้อน เมื่อลิ้นสองลิ้นนัวเนียกันในช่องปากที่มีน้ำหวานไหลจากมุมปากออกมาก จูบที่แจ็คสันมอบให้มันจะเร่าร้อนอย่างไรแต่ความอ่อนโยนมันก็มีบ้าง
ริมฝีปากหยักจาบจ้วงอย่างน่ากลัวทำให้ยองแจยิ่งขวัญเตลิด แต่ก็ต้องสะอึกเมื่อสิ่งที่อยู่ภายในมันแสดงการมีตัวตนของมันทันที และนั่นทำให้ช่องว่างถูกกระแทกไม่เบาจากกายแกร่งที่แทรกเข้ามาเติมเต็ม
"อึก!" ความรู้สึกจากเบื้องล่างทำเอาร่างกายเกิดอาการอ่อนเปลี้ยกะทันหัน ร่างของยองแจขดเกร็งเป็นกุ้งทันทีจนแจ็คสันกระตุกยิ้มมุมปากแล้วเลื่อนมือลงสู่เบื้องล่างของคนตรงหน้าทันที
"อือ.." เสียงแทบจะหายไปในลำคอเมื่อความรู้สึกปั่นป่วนแผ่ไปทั่วท้องน้อย ลมหายใจร้อนๆถูกผ่อนรดใบหูนิ่มให้ขนลุกซู่และเสียงหัวเราะทุ้มที่ดังขึ้นหลังจากยองแจเผลอแสดงสีหน้าแปลกออกมา
แจ็คสันค่อยๆเลื่อนต่ำลงก่อนจะเริ่มเน้นความนิ่มอุ่นของตัวเองลงบนไหปลาร้ากดย้ำไปถึงหัวไหล่ลงสู่อกแล้วสะดุดหยุดที่ก้อนนุ่มเม็ดเล็ก คล้ายได้ยินเสียงมัจจุราชคำรามแผ่วเล็กน้อยก่อนที่ร่างของยองแจจะเริ่มบิดเร้าจิกปลายเท้าและกัดปากแน่น
ปากหนากำลังทำหน้าที่เป็นประสาทรับรสดูดเม้มและโลมเลียก้อนไตที่แข็งชูตั้งอยู่ส่วนมือข้างซ้ายก็ทำหน้าที่เป็นนักสำรวจที่ดีโดยการวนนิ้วชี้รอบๆก้อนเนื้อไตแข็ง
แจ็คสันค่อยๆเคลื่อนตัวลงไปหาหัวเข่าก่อนจะใช้พลังแขนจับพาดไหล่ของตัวเองอย่างรวดเร็วแบบที่อีกฝ่ายไม่มีจังหวะได้ขัดขืนก่อนจะใช้มือเข้าครอบครองของรักที่สั่นระริกตรงหน้าให้อีกฝ่ายสะดุ้ง
"อ่ะ...อึก...อย่า.." ทุกการกระทำทุกอย่างก็หยุดชะงักพร้อมด้วยปลายคางที่ถูกเชยขึ้นอีกครั้ง และครั้งนี้ยองแจก็ได้เห็นชัดเจนว่าใบหน้านั้นกำลังแสดงกิริยาอย่างไร
น้ำตาคลอเขาก็จะไม่ร้องไห้ฟูมฟายให้อีกฝ่ายรู้สึกรำคาญ สิ่งเดียวที่ต้องการในตอนนี้คือเวลา ทุกความคิดให้ขาดกระจุยและถามด้วยความรุนแรงบนริมฝีปาก
"ชู่...ไม่เอาน่า...ก็แค่เซ็ก...นายเองไม่ใช่หรอที่ยอม"
"หรือว่ากลัว หึ ยองแจ...แต่นายบอกยอมเองไม่ใช่หรอ"
"ผมไม่มีสิทธิ์ที่จะขัดขืน...อยู่แล้วนิ...เชิญตามสบายครับ"
“ชู่..ไม่เอาไม่โกรธนะ" คล้ายดังเทพบุตรที่ค่อยๆใช้หัวแม่มือปาดน้ำตาไหลบนแก้มออกด้วยสีหน้าที่คิ้วยู่ตาตกอย่างสงสาร แต่นั่นก็เป็นเพียงหน้ากากบางเพราะชั่วพริบตามันก็แปรเป็นใบหน้าระรื่นจนน่ากลัว
"ดีมากครับเมีย" สิ้นประโยคใบหน้าอวบก็เชิดหงายพร้อมกับเสียงวีดร้องของยองแจดังขึ้นจนสุดเสียง ดวงตาเล็กที่กักเก็บน้ำอยู่ถึงกับล้นทะลักไหลเป็นทาง ความรู้สึกต่างๆในทางกามอารมณ์คล้ายถูกปล่อยปลดจนกล้ามเนื้อเกร็งสั่น
"ปล่อยออกมาซะสิ ไม่อึดอัดรึไง" คล้ายจะเป็นห่วงความเจ็บปวดแต่ใบหน้านั้นกลับยิ้มร่าอย่างสนุก
สิ่งปั่นป่วนรุมเร้าจนร้อนวูบไปทั่วกายอย่างไม่เคยเป็น ใบหน้าคมโน้มเข้าหาจนลมหายใจรดผิวกายให้ขนลุกเกรียวก่อนจะกระทำการตีตราลงบนลำคอขาว กดเม้มเบาๆจนมือไม้ของยองแจอ่อนยวบไร้แรงต้าน
ยิ่งถูกนาบแนบเนื้อกับเนื้อกายทั้งสองก็ราวกับเตาไฟที่แข่งกันร้อน ความแปลกใหม่ที่ไม่เคยได้เจอะเจอกำลังครอบคลุมความคิดให้มึนเบลอจนตาพร่า
อ้ะ! " ร่างทั้งร่างของยองแจถูกพลิกอย่างรวดเร็วพร้อมกับสิ่งแปลกปลอมถูกดึงออกและถูกแทนที่ในทันทีอย่างไม่ทันได้เตรียมใจ แล้วดูเหมือนว่าอีกฝ่ายก็ไม่ได้สนใจเลยแม้แต่น้อย
แม้จะอยากกรีดร้องให้สมกับความเจ็บปวดที่ได้รับแต่ก็ทำได้แค่ก้มหน้ากัดปากรับชะตากรรม เส้นริ้วของความแสบค่อยๆยาวขึ้นอย่างไม่ต้องคาดเดาว่าของหวงนั้นกำลังปริขาดดังดอกไม้ถูกดึงกลีบ และยิ่งยองแจต่อต้านกักกั้นด้านดิบแจ็คสันก็ยิ่งลงแรงจนกายสั่นคลอ
ในห้องมืดที่มีเพียงแสงจันทร์ส่องสว่าง เสียงลมหายใจหนักดังเป็นระยะเคล้านานจนริมฝีปากที่ขบไว้เลือดอาบยองแจก็ได้เรียนรู้ที่จะผ่อนจังหวะเพื่อปรับตัวให้ความเจ็บนั้นเบาบางลง
แต่ไม่อาจอ่านใจของอีกฝ่ายได้เลยว่าเหตุใดถึงได้ส่งแรงมาสู่ตัวเขาอย่างไม่มีท่าทีลดละ ทุกครั้งที่อีกฝ่ายส่งแรงกระแทกมาเล็บทั้งสิบก็จิกลึกลงบนผ้าสีขาว อดทนภาวนาให้คืนนี้รีบผ่านไปเพื่อพบกับแสงตะวันอีกครั้ง
ริมฝีปากที่จูบซับรอบหลังคอมันทำให้ยองแจถึงกับอ่อนยิ่งกว่าขี้ผึ้งล่นไฟ ปากอวบกำลังสั่นระริกด้วยรสสัมผัสที่เนิบนาบแต่ซาบซ่านความรู้สึกที่ไม่ต้องการแต่ปฏิเสธมันไม่ได้
"อืม อ้าาา" ยองแจรับรู้ได้เลยว่าลมหายใจของเขากำลังถูกทำให้ระส่ำไม่เป็นจังหวะ และค่อยๆเพิ่มระดับขึ้นสติที่มีและความเจ็บปวดก็ดูจะถูกพรากจากไปแล้วความรู้สึกอีกชนิดหนึ่งก็แทรกเข้ามาแทนที่
"พี่ขอโทษ" แม้ถ้อยคำนั้นจากถูกเอ่ยใกล้หูแต่ยองแจกลับจำคำไม่ได้ แล้วมันจะสำคัญอะไรกับลมปากในขณะที่อารมณ์ของคนสองคนกำลังพุ่งสูง
ในตอนนี้ร่างทั้งร่างแทบจะไม่รับรู้อะไร ถึงจะถูกกดไหล่ให้รับแรงกระแทกอันทรงพลังเจ้าของร่างก็ทำได้เพียงเอื้อมมือไปเกาะลำแขนแกร่งอย่างหาที่ยึด เมื่อแผ่นดินใต้น้ำเริ่มเคลื่อน แล้ววินาทีที่เหมือนกำลังจะขึ้นสวรรค์ก็ถูกดึงกลับร่างที่ชุ่มช่ำและเปียกปอน
น้ำสีขาวที่แจ็คสันปลดปล่อยใส่ในตัวของยองแจจนเจ้าตัวสะดุดและพุบลงทันทีโดยไม่สนใจของเหลวที่เปรอะเปื้อนอยู่แม้แต่น้อย ลมหายใจหอบอยู่ด้านหลังถึงกับยกยิ้มไม่รู้ตัว
"สนุกเป็นบ้าเลยว่ะ" แจ็คสันค่อยๆถอนกายที่ฝังอยู่ในตัวอีกฝ่ายออก และสิ่งที่สะท้านอยู่เบื้องหน้ามันทำให้ชายหนุ่มต้องคิ้วขมวดและสบถอย่างไม่พึงใจ
"เลือด"
.
.
.
เก็บไปเม้นบอกด้วยนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น